Kinderen fotograferen? Dat is niets voor mij!
Na mijn studie heb ik een aantal jaar gewerkt in functies op communicatie/organisatie vlak. Toen onze derde zoon geboren werd en vrijwel nooit sliep, ben ik tijdelijk gestopt met werken. Deze pauze was goed voor ons als gezin maar ook voor mij persoonlijk. Ondernemerschap en fotografie hebben altijd mijn interesse gehad. Af en toe deed ik shoots voor bekenden maar nooit durfde ik de stap te zetten om er echt voor te gaan. Tot deze pauze.
Ik schreef me in op de Fotovakschool in Apeldoorn. Op naar een nieuw avontuur! Tijdens een van de eerste lessen, werd gevraagd of we al ervaring hadden. In zakelijke fotografie had ik wat ervaring en dat was dan ook de kant die ik op wilde. Ook interieur fotografie had mijn interesse.
'Mooi' zei de docent tijdens een van de eerste lessen 'Begin jij maar met kinderportretten'. Kinderen fotograferen? Dat is niets voor mij was het eerste wat ik dacht. Thuis hadden we al drie van die portretjes rond rennen. Voor een portret moet je stil zitten en je laten regisseren. Om nog maar te zwijgen over die technische camera die ik dan ook nog onder controle moest zien te houden.
Met een lucky shot van mijn zoontje in onze jaren '30 erker voor een zwarte muur begon het. Rembrandt licht trok altijd mijn oog en dit bleek vanuit de erker de perfecte plek. De zwarte achtergrond had ik niet eens over nagedacht maar wat kwam zijn gezicht mooi uit bij dit licht en bij de donkere muur. Dit kon wel eens gaan werken!
Ik deelde wat van mijn lucky shots op mijn Instagram en vroeg om modellen. Binnen een paar minuten had ik al aanmeldingen en mensen die er zelfs graag voor wilde betalen. Hoe gaaf! Binnen no time bleven gezinnen zich aanmelden en ontving ik op Instagram een bericht van Bo Wilkes. Of ik misschien van haar kinderen ook foto's wilde maken? Zij deelde mijn werk ook online en ik kon een jaar vooruit. Een meer dan vliegende start.
Mijn mening over het fotograferen van kinderen is flink veranderd. Wat is het gaaf om dit te kunnen en mogen doen!